Dziś spotkałam się z Marcinem. Dzwonił i pisał wiele razy. Najpierw go lekceważyłam, bo nie wiedziałam, co robić. Po pierwsze zrozumiałam, że to ja zachowywałam się głupio w Kołobrzegu. Po drugie cały czas byłam zajęta. Naprawdę musiałam się uczyć historii sztuki i chodzić do pracy. Po trzecie, to nie wiedziałam jak się zachować. Jednak nie mogłam przed tym wiecznie uciekać. Pani Doktor też tak mówi. Powiedziała też, że widzi u mnie regres. Z moich opowieści wynika, że znów tracę kontrolę nad swoim życiem. Chyba jednak zacznę brać te tabletki z powrotem. Wychodzi na to, że nie można tak przerywać leczenia samemu…
Marcin przyszedł po mnie do pracy. Prosiłam, żeby został w samochodzie. Nie został, przyszedł od zaplecza i zobaczył go Aleks. Nic nie powiedział, ale zrobił taką skrzywioną minę. Nie spodobała mi się ta mina. Tak patrzyła zawsze Nahija na dziewczyny, które miały opinię niezbyt porządnych. Jeszcze z nim porozmawiam o tym. Aleks myśli, że spotykam się z dwoma na raz. A to tak nie jest przecież! Z Tomkiem się spotykam, bo jesteśmy parą. Marcin to kolega. Tylko, że to tak nie do końca wygląda. Bo przyniósł mi kwiaty dziś.
Ja wychodziłam przez zaplecze. Aleks też, ale na papierosa. No i wtedy musiał właśnie pokazać się Marcin z wielkim bukietem róż. I zaczął mnie przepraszać, mimo że nie byliśmy sami. Szybko odciągnęłam go do samochodu. Nie chciałam, żeby jeszcze nasz wyjazd przypadkiem wyszedł na jaw. Byłam zła na całą sytuację. W sumie to dalej jestem. Ale Marcin mówił, że jest mu przykro, że tak ten wyjazd się skończył. „Nie chciałem się tak upić. Dawno nie widziałem swoich kolegów.” I tak dalej. Potem zapytał, czy dam się gdzieś zabrać z okazji ostatków. Zaproponowałam, żeby jechać do niego. Nie chciał! Mówił, że ma bałagan. Nie uwierzyłam. On zwyczajnie nie chce mi pokazać swego domu. Ja i tak się dowiem, gdzie mieszka!
W końcu na złość nie zgodziłam się nigdzie iść. Ani do kina, ani do restauracji. Zaczęłam udawać, że dalej jestem obrażona. Starał się, jak mógł. Fajnie było zobaczyć, że mu zależy. „Dziewczyno, ile razy mam Cię przepraszać? O co Ci chodzi?” „O to, że kłamiesz! I coś kręcisz. Skąd niby miałeś pieniądze na taki drogi wyjazd?” Widziałam, że moje pytanie go zdziwiło. „Przecież pracuję to mam. Co to za głupie pytanie…” „Niby z pensji policjanta stać Cię na takie rzeczy?” Zaczerwienił się i podniósł głos „Co Ty możesz wiedzieć o mojej pensji? Co Cię to obchodzi, ile zarabiam?” „Sprawdziłam w internecie, ile policjant zarabia.” Zaniemówił. „Co zrobiłaś? No nie… nie wierzę…” Pokręcił głową i wykrzywił usta. „Ty jednak jesteś jakaś dziwna.” „Na pewno nie tak dziwna, jak Twoi koledzy! Wyglądali jak kryminaliści! Nie podobali mi się! Pieniądze i straszni koledzy! Dla mnie to jasne.” „Co dla Ciebie jasne? Powiem Ci dwie rzeczy. W moje wydatki i zarobki to się nie wtrącaj, bo to nie taki etap znajomości. Tobie powinno być głupio pytać o to. Druga rzecz jest taka, że to nie byli żadni kryminaliści. To byli moi koledzy, którzy też pracują w policji. Czy Ty myślisz, że wszyscy chodzą w mundurach i wyglądają pięknie? Naoglądałaś się seriali i nie wiesz, jak jest w rzeczywistości! Poznałem ich w szkole w Szczytnie. Pracujemy w różnych miastach, ale raz na kwartał spotykamy się w jakimś mieście. I tyle. Żadnej wielkiej tajemnicy tu nie ma. A teraz odwiozę Cię do domu.”
Jak powiedział, tak zrobił. Nie odzywaliśmy się do siebie. Ja nie wiem, co o tym myśleć. On był wyraźnie zdenerwowany naszą rozmową. Wydaje mi się, że mówił prawdę. Może faktycznie oni też byli policjantami? Czy to wszystko musi się tak komplikować? Nic nie rozumiem już z tego wszystkiego. Nie dowiedziałam się, gdzie mieszka. Ani nie wiem, skąd ma pieniądze. Niby wiem, że jego koledzy są w porządku. To chociaż jedno. I chyba teraz on się obraził. Wysłałam kilka smsów, ale nie odpowiedział. Nie chcę, żeby był obrażony. Fajny z niego kolega. Po co mamy się kłócić?
